Wrocławska architektura część II - styl barokowy.

Przemierzając ulice miasta, każdego dnia mijamy wiele zabytkowych i interesujących wrocławskich budowli. Często jednak, podziwiając te majestatyczne obiekty, zdajemy sobie sprawę że nie znamy ich historii, a przecież architektura i jej style to tak interesujący temat.

Aby przybliżyć nieco style architektoniczne zastosowane przy budowie wrocławskich budowli, postanowiliśmy stworzyć cykl artykułów, w których przybliżymy cechy charakterystyczne danego stylu, a także wymienimy najpopularniejsze obiekty, które go reprezentują.

Styl barokowy pojawił się w Polsce pod koniec XVI wieku. Jego prekursorami byli jezuici, sprowadzeni do Polski w 1564 r., cieszący się poparciem dworu i magnaterii. Poprzez budowę świątyń w stylu barokowym, kościół chciał odzyskać wpływ na wiernych, którzy coraz bardziej interesowali się reformacją, czyli nowym ruchem religijno-polityczno-społecznym.

Barokowe budowle sakralne charakteryzowały się ogromnymi rozmiarami i różnorodnymi zdobieniami. Fasady często miały wyszukane formy, przy ich budowie wykorzystywano takie elementy jak filary i kolumny. Natomiast we wnękach umieszczano zwykle figury świętych. We wnętrzach świątyń umieszczano bogato zdobione, kolorowe freski.

Jeżeli chodzi o barokowe budynki świeckie, cechował je monumentalizm oraz elementy, które wzbudzały podziw i zachwyt wśród osób, które się im przyglądały. Budowle często ozdabiano wieżyczkami i dekoracyjnymi portalami. Styl barokowy był bardzo popularny wśród władców, magnaterii, szlachty i bogatego mieszczaństwa.

Wrocławskie budowle reprezentujące styl barokowy to m. in.:

Zakład Narodowy im. Ossolińskich