Tak w latach 1970-1980 wyglądał Dworzec Główny.

Wrocław Główny – największa z osobowych stacji kolejowych we Wrocławiu, zlokalizowana na osiedlu Huby, w sąsiedztwie głównego dworca autobusowego w podziemiu galerii Wroclavia.

Jeden z nielicznych w Polsce dworców kolejowych, który ma halę peronową. Położony na liniach kolejowych prowadzących z południowego wschodu (Opole oraz Lubliniec) i południa (Świdnica oraz Kłodzko) na zachód (Jelenia Góra oraz Legnica), na północ przez stację Wrocław Mikołajów (Poznań) i północny zachód (Głogów, Zielona Góra), a przez stację Wrocław Nadodrze – na północny wschód (Oleśnica, Łódź).

Dworzec Wrocław Główny wybudowano w latach 1855-57 według projektu budowniczego królewskiego Wilhelma Grapowa w stylu gotyku Tudorów. Nietuzinkowy ze względu na styl i rozmach. Do budowy obiektu zużyto 6 774 000 cegieł pełnych, 94 000 cegły dziurawki, 120 000 cegły kształtówki, 124 600 stóp kubicznych wapna, 1100 ton cementu portlandzkiego, 425 ton gipsu, 2333 prętów kubicznych piasku murarskiego, a cała inwestycja kosztowała jak na tamte czasy astronomiczną sumę 449 000 talarów, nie licząc wyposażenia wnętrz w meble i oświetlenie, które kosztowało dalsze 26 400 talarów.