Obecnie na Klecinie mieszka ok 7 tys. mieszkańców. Deweloperzy aktywnie wykupują tutaj ziemię a później wznoszą coraz większe bloki mieszkalne. Jest tu cicho i spokojnie, a regularne połączenie tramwajowe pozwala trafić do centrum miasta w niecałe 30 minut. Tak się złożyło, że ten spokój, który obecnie panuje na osiedlu, doskonale odzwierciedla historię tego osiedla, która w porównaniu do innych osiedli, nie zapisała się dużą ilością burzliwych wydarzeń.
W 1357 roku, wieś o nazwie Clettindorf została sprzedana przez pierwszego właściciela Arnolda de Rychinbachem członkowi kapituły katedralnej na Ostrowie Tumskim – Mikołajowi Czecherisowi. Wydarzenie to można oficjalnie mianować jako pierwszą wzmiankę o Klecinie, pomimo niektórych źródeł, które wskazują, że wieś istniała już w XIII wieku. W średniowieczu Klecina zapisała się jako zwykła wieś, na terenie której znajdowało się 26 domów, karczma oraz niewielki kościółek.
W 1835 roku na terenie Kleciny powstała pierwsza w okolicy Wrocławia cukrownia. Fabryka była inwestycją wrocławskich kupców braci A i G. Liebichów (którzy między innymi zbudowali obserwatorium na Wzgórzu Partyzantów) oraz M. Hikkela. Cukrownia skutecznie wpłynęła na rozwój całej wsi. Fabryka zapewniła mieszkańcom Kleciny pracę, dzięki czemu wieś zaczęła się rozrastać. W 1845 roku na Klecinie mieszkało 441 osób, a w 1910 roku – ok. 2500.
Cukrownia szybko rozwijała swoją działalność. Była bowiem dostawcą cukru nie tylko w Niemczech. Cukier z klecińskiego zakładu eksportowano do Skandynawii, Wielkiej Brytanii oraz Szwajcarii. Gospodarze cukrowni nie zapominali też o swoich pracownikach, o których starannie dbali. Za pieniądze własne zakładu wybudowano na Klecinie mieszkania, nowoczesną kanalizację, pensjonat dla byłych pracowników cukrowni oraz ośrodek zdrowia. 
Lata 1905-1914 , Cukrownia Klecina przed I Wojną Światową. Widok od tyłu.
Podczas obrony Festung Breslau na terenie Kleciny działały niewielkie obozy pracy przymusowej. Jeden z nich znajdował się na terenie cukrowni a drugi w okolicy wojennego pomocniczego pasa startowego na południu od obecnej ulicy Karmelkowej, gdzie między innymi produkowano sprzęt wojenny dla Luftwaffe.
15 lutego 1945 roku Klecina została okupowana przez armię radziecką. Hangar i trawienny pas startowy były używane przez wojska radzieckie do napraw części samolotowych. Cały obiekt został rozebrany w 1996 roku.
Klecinę włączono do Wrocławia w 1951 roku. Na terenie osiedla głównie mieszkali pracownicy cukierni, która została ponownie uruchomiona po II Wojnie Światowej. Aczkolwiek przez nieprzyjemne zapachy, które wytwarzał zakład przez swoją działalność, osiedle nie cieszyło się popularnością u Wrocławian. W 1997 roku cukrownia została zamknięta, po dwóch latach zrównano ją z ziemią. Obecnie po fabryce zostały tylko dwa mniejsze budynki upamiętniające cukiernię.
1913 , Klecina – cukrownia, szkoły – ewangelicka i katolicka, kościół, sklep p. W. Michaela i gospoda Simona.
Wyburzenie zakładu cukierniczego pozytywnie wpłynęło na rozwój całego osiedla. Już po paru latach zaczęły się tam budować pierwsze mieszkania i coraz więcej rodzin postanowiło przeprowadzić się do tej części miasta.
Tekst: Grzegorz Szein Foto: Zbiory Fotopolska Foto główne przedstawia Cukrownie na Klecinie. Widok od strony ulicy Karkonoskiej w stronę Kleciny. Lata 1915-1925 ,
